“Μάσκα μου, μάσκα, μάσκα μου, των αμαθιών μου μάσκα”…

Άλλοτε, τραγουδούσαμε το «Μάθια μου, Μάθια, Μάθια μου, των Αμαθιών μου μάτια, ε; Σήμερα πιάσαμε το μάσκα μου, μάσκα, μάσκα μου…. με τα παλληκάρια να «σφάζονται» στα πόδια της…

Αλλά ας μην γελιόμαστε και τα δύο είναι ακριβά σπορ. Και τα μάτια της και η μάσκα μου.

Έχουν δηλαδή συνέπειες για την επιλογή τους ή το «φτύσιμό» τους, συναισθηματική, κοινωνική, οικονομική. Και όπως όλοι ξέρουμε οι … «λατρείες» και οι «αμαρτίες» πληρώνονται.

Στο ταμείο καταβάλεις 150 ευρώ. Ποιο ταμείο ρωτάει κι ο φίλος μου Νεκτάριος, που πετάγεται στο μέσον της κουβέντας, αλλά τον συγχωρούμε γιατί είναι και «χαμένος» και «ταλαιπωρημένος».
… «Στη τσάντα την είχα τη μάσκα κι όχι στο πρόσωπο» λέει, «όταν με είδαν κι έτσι μου ήρθε το πρόστιμο. Μόνο που δεν ξέρω ακόμα που να πληρώσω. Εφορία,  ταμείο Δήμου, Δημοτική Αστυνομία, Ταχυδρομείο, που;» 

Πάνω σε αυτή τη μάσκα στηρίχθηκαν και τα παιδιά που κάνουν τις καταλήψεις. Δεν την θέλουν τη «λατρεία» μου, μόνο που εγώ λόγο ηλικίας τους στέλνω το μήνυμα: «Ρε παιδιά φοβάμαι. Τουλάχιστον όποτε με βλέπετε στο δρόμο βάζετε τη, μπας και τη γλιτώσω και συγνώμη για το «ρε». 

Πάνω σε αυτή στηρίζονται κι ειδικοί , φωνάζοντας ότι η οδός της σωτηρίας μου, της σωτηρίας μας είναι η μάσκα, μαζί με το πλύσιμο των χεριών – αυτονόητο το τελευταίο – όπου κι αν είσαι.

Για χάρη της γίνονται οι καυγάδες μεταξύ οικογενειών, φίλων, συναδέλφων συμμαθητών.

… «Γιατί παιδί μου δεν φοράς τη μάσκα; Θα μας πεθάνεις όλους; Πως θα προστατευθούμε; Πως θα προστατέψουμε γιαγιάδες και παππούδες;»  Η σκηνή στο θέατρο του παραλόγου καθημερινή.

Δεδομένη κι η απάντηση που παίρνεις κι άντε βάλε στο μυαλό σου, πως απαντάς στα: «Γιατί ρε μάνα, εσύ φοράς όλη μέρα μάσκα; Μπαίνεις στο σπίτι με τη μάσκα; Μπαίνετε όλοι σας στο σπίτι με μάσκα; Τη φοράτε στο αυτοκίνητο συνεχώς; Στους φίλους σας μιλάτε με τη μάσκα; Αφού σε βλέπω τη βγάζεις , την κρεμάς στο αυτί. Η μύτη σας είναι ακάλυπτη τις περισσότερες φορές γιατί δεν μπορείτε να αναπνεύσετε, έτσι δεν είναι;  

… Σε πειράζω λοιπόν μόνο εγώ; Γιατί ρε μάνα , έξω από το σχολείο δεν φοράμε μάσκα, μέσα στην τάξη την βάζουμε, στο διάλλειμα κάθομαι δίπλα στον κολλητό μου χωρίς αυτή, ο καθηγητής μου δεν φοράει;  Εγώ φταίω λοιπόν για το μπέρδεμα;  Οι μισοί φωνάζετε να τη φοράμε κι άλλοι μισοί πάτε στις πλατείες και φωνάζετε ότι δεν τη θέλετε γιατί κάποιοι γιατροί σας είπαν κάτι άλλο.  

… Εγώ μάνα έχω σταθερή στάση. Βαρέθηκα τις κόντρες σας. Προσέχω μια χαρά. Εσείς το χάσατε»… 

 Πάνω σε αυτή στηρίχθηκαν για χάρη της αισθητικής οι οίκοι υψηλής ραπτικής. Λατρεία οι «λατρείες» μου, χάρμα οφθαλμών, αλλά απλησίαστες.  Ακριβό το σπορ, το σημείωσα από την αρχή. Έτσι η δική μου «μασκούλα»  αφού ο κορωνοϊός διακρίσεις δεν κάνει ούτε στα δώματα, ούτε στα πατώματα… έμεινε στην ίδια ποιότητα και τιμή.

Μετά ήρθαν οι αστοχίες, το χιούμορ, τα καυστικά σχόλια, οι μάσκες 5 XL για χάρη των παιδιών μας, οι φωτο μάσκες μάσκες σεντόνια κρεβατιών – κουκούλες – κλπ,  δεν θέλω άλλο να επεκταθώ, αλλά μέσα σε όλα αυτά ήρθαν κι εκείνοι που με ταρακούνησαν για το πώς κινδυνεύω να χάσω το παιγνίδι – από το να γίνω σούργελο, αντιρρησίας μάσκας, μέχρι να σεβαστώ τον εαυτό μου και τους άλλους.

Έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω τη συνείδησή μου για μένα.  Με τη «λατρεία» θα πορευτώ!!!

 Άσε που γλίτωσα από το σόι… ΤΕΛΟΣ με τις αγκαλιές, τα φιλιά του Ιούδα, τις τσιμπομαγουλάδες κι όλες τις λοιπές γνωστές αηδίες με τα αγγίγματα και τα πειράγματα.

Μου αρέσω με τη «λατρεία» μου!!!