Αγγελα Δουλγερακη

1987 – 2018… Ατελείωτα χρόνια ραδιοφώνου.
Απίστευτη η Μαγεία, η Δύναμη του, η Συνήθεια του.

Στο πόδι από τα χαράματα κάθε μέρα, στο στούντιο μπροστά από ένα μικρόφωνο, μία κονσόλα, δίπλα σ’ ένα τηλέφωνο για ν’ ακούσεις το πρόβλημα, ν’ επιδιώξεις τη λύση, να δώσεις τη δυνατότητα στην άλλη πλευρά να υπερασπιστεί τον εαυτό της, να ενημερώσεις…

Η φωνή, οι φωνές, ανεμίζουν «παντιέρα» στα ερτζιανά από τότε. Γίνεσαι κι εσύ ο ίδιος μέρος της καθημερινότητας των ακροατών, στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, στη δουλειά, στην εκδρομή στην παραλία…
Πόσο τεράστια αναρωτιέμαι είναι αυτή η παρέα;

Motto…

“Τρέχουμε, Καταγράφουμε το σήμερα, Ελπίζουμε στο αύριο, Ευχόμαστε στην «καλή είδηση»…”

Κοίτα, είμαστε φίλοι κι όμως δεν γνωριζόμαστε, μας ενώνουν μόνο οι φωνές μας, ο σεβασμός μας, το θάρρος μας, το μεγαλείο της δύναμης σκέψης και μυαλού.
«Δεν υπάρχει μεγαλείο εκεί που δεν υπάρχει απλότητα, καλοσύνη και αλήθεια» είχε πει ο Λέων Τολστόι.

31 χρόνια μετά ακούω τις επόμενες από μένα γενιές να μου λένε: «Χαιρόμαστε που σας γνωρίζουμε από κοντά. Σας ακούγαμε μικρά στο ραδιόφωνο, όταν»… Ταυτότητα: η φωνή.
Τίποτα δεν είναι εύκολο σε μια δουλειά που ελέγχεται ανά κλάσμα δευτερολέπτου απ’ όλους. Σαγηνεύεται από την πρόκληση και την πρόσκληση… Πιστεύω ότι και πάλι τα ίδια θ’ έκανα αν ξεκινούσα από την αρχή…