Αλ. Μπούφεσης : Η πολεμική σύγκρουση Ισραήλ- Ιράν και τα στρατηγικά όρια της

Ο Αλέξανδρος Μπούφεσης είναι κάτοχος Msc in International Security Studies (London Metropolitan University) και PgC in Counter-Terrorism (University of St Andrews). Έχει υπάρξει συνεργάτης των περιοδικών Στρατηγική και Επίκαιρα, ενώ στην παρούσα περίοδο είναι συνεργάτης των Περιοδικών Στρατιωτική Ιστορία και Army History, όπως επίσης και της ιστοσελίδας Obscure Histories. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων «Οι Θεοί του Πολέμου» και «Άρχων», που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη, καθώς και της Στρατιωτικής Μονογραφίας «The Russia-Georgia War of 2008: Russia’s Geostrategic Ascension».

Μιλώντας στον 98.4 υποστήριξε ότι η επίθεση  του Ισραήλ στις 13ης Ιουνίου, υπερέβη τα εσκαμμένα, ακόμα και για τα μέτρα και τα σταθμά του Νετανιάχου. Όχι μόνον έλαβε χώρα ενόσω οι διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν  βρίσκονταν εν εξελίξει, αλλά το σύνολο των αντικειμενικών Στόχων του Ισραήλ ήταν το ίδιο ουτοπιστικό με αυτό του 2006, δηλαδή η καταστροφή των πυρηνικών και πυραυλικών εγκαταστάσεων της χώρας. Χωρίς μάλιστα την υπόσχεση της συνδρομής των Αμερικανικών στρατηγικών βομβαρδιστικών Β-2 τα οποία φέρουν τις διατρητικές GBU-57/B, ικανές να διαπεράσουν δεκάδες μέτρα στρώσεων οχυρώσεων και σκυροδέματος. Σε μια αστραπιαία επιχείρηση περισσότερων από 200 αεροσκαφών, το Ισραήλ αναμφίβολα έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από τον Πόλεμο των 7 Ημερών, το 1967, να επιτύχει ολοκληρωτικό αιφνιδιασμό και να αρχίσει να απεργάζεται τις αντιαεροπορικές στρώσεις της χώρας. Στη συνέχεια έπληξε τις τρεις μεγαλύτερες πυρηνικές εγκαταστάσεις Νατανζ, Φόρντο και Ισφαχάν με αποτέλεσμα να προκαλέσει εκτεταμένες δε, υπέργειες μόνο δε καταστροφές. Και κάπου στο πίσω μέρος των αντικειμενικών σκοπών, χωρίς να αποτελούν επίσημους στόχους, βρισκόταν μια δυνάμενη εξέγερση των Ιρανών εναντίον του καθεστώτος και μια εκμηδένιση του μεγαλύτερου από τους υπαρξιακούς κινδύνους που ταλανίζουν το Ισραήλ από την ημέρα της ιδρύσεώς του.

Την νύχτα που ακολούθησε την μέρα των αδυσώπητων χτυπημάτων, το Ιράν απάντησε σε μια όχι και τόσο όσο παρουσιάζεται από τα Μίντια, μαζική απάντηση, αλλά με υπερ-υπερηχητικούς πυραύλους εντούτοις, εκκινώντας την επιχείρηση True Promise III. Και εκεί φάνηκαν τα πρώτα προβλήματα, όπως ακριβώς και το 2006 μετά την διαβόητη “Νύχτα των Fajr”, πως οι αντιαεροπορικές στρώσεις του Ισραήλ (Iron Dome, David’s Sling, Arrow καθώς και μια αμερικανική συστοιχία THAAD) παρότι κορυφαίες στον κόσμο δεν μπορούν να προσφέρουν πλήρη προστασία (κανένα αντιαεροπορικό σύστημα στον κόσμο δεν έχει αυτές τις προδιαγραφές και ρόλο) και αφετέρου δεν μπορούν να αναχαιτίσουν υπέρ-υπερηχητικούς πυραύλους (Ομοίως κανένα σύστημα στον κόσμο δεν είναι ικανό ακόμα για κάτι τέτοιο), όπως οι Ιρανικοί Fattah-1, που εικάζεται πως χρησιμοποιήθηκαν στις επιθέσεις της 13ης προς 14η Ιουνίου και 14ης προς 15η του ιδίου μηνός.

Επιχειρησιακή επιτυχία για το Ισραήλ αποτελεί το μούδιασμα των βαλλιστικών ικανοτήτων του Ιράν μετά τα συνεχή χτυπήματα που έχει δεχθεί, αλλά είναι αφελέστατο να υποθέσει κανείς πως η Ισραηλινή αεροπορία έχει καταστρέψει ή μπορεί να καταστρέψει το σύνολο των 20.000 πυραύλων του Ιράν, οι οποίοι είναι διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία, και υπογείως, μιας αχανούς ορεινής χώρας.  Όπως σημειώνει ο κ. Μπούφεσης,  σε έναν πολυπολικό κόσμο με μια αντιπολίτευση ηγούμενη από Ρωσία και Κίνα και με έναν πόλεμο στον Ειρηνικό να έρχεται ακόμα πιο κοντά, όσο πλησιάζει το 2030 και ο Σι Ζινπινγκ τα δίνει όλα για να εκμοντερνίσει τις ένοπλες δυνάμεις της Κίνας σε τέτοιο βαθμό ώστε να αναμετρηθούν με τις Αμερικανικές στον Ειρηνικό, η στήριξη ακόμα και παραδοσιακών συμμάχων, όπως το Ισραήλ φαντάζει πολυτέλεια. Αντίθετα φαντάζει ευκολότερο (πάντα φάνταζε άλλωστε) η παράδοση της σκυτάλης σε μια Τουρκία, η οποία θα παίζει τον ρόλο του ρυθμιστή στις εξελίξεις της Μέσης Ανατολής, έστω και αν έρθει σε ρήξη αργά ή γρήγορα με το Ισραήλ.