Βασίλης Κοκοτσάκης : Τι αποδείχθηκε στα Τέμπη- Τι λέει για την πολιτική κίνηση με την Μαρία Καρυστιανού

Ο τεχνικός σύμβουλος συγγενών οικογενειών θυμάτων των Τεμπών, Βασίλης Κοκοτσάκης, με αφορμή την τελευταία τεχνική έκθεση που κατέθεσε η επιστημονική ομάδα που εκπροσωπεί  ως συντονιστής της , μιλάει στον 98.4 στο κλείσιμο του 2025 , για το τι αποδείχθηκε τελικά στα Τέμπη λίγο πριν συμπληρωθούν τον ερχόμενο Φεβρουάριο 3 χρόνια από την τραγωδία που ταρακούνησε συθέμελα την ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα για πρώτη φορά παίρνει δημόσια θέση για την συζήτηση περί πολιτικής κίνησης , πρωτοβουλίας ή κόμματος με την Μαρία Καρυστιανού. Για το τελευταίο, όπως λέει,  η Μαρία Καρυστιανού δεν ξεκίνησε από την πολιτική. Ξεκίνησε από την απώλεια και την ανάγκη για αλήθεια και δικαιοσύνη. Αν σήμερα μιλάμε για πολιτική διάσταση, αυτό δεν είναι φιλοδοξία —είναι αναγκαιότητα που γεννήθηκε από την αδράνεια των θεσμών και την κινητοποίηση της ίδιας της κοινωνίας.Όταν μια κοινωνία δεν βρίσκει απαντήσεις από εκεί που πρέπει να τις πάρει, όταν βλέπει την διαφθορά να κυριαρχεί , τότε αναζητά και αναδεικνύει την δική της μορφή  έκφρασης και εκπροσώπησης.Προσωπικά, εγώ δεν ήρθα στην υπόθεση, για ρόλους ή αξιώματα.Ήρθα για να υπηρετήσω μαζί με του άξιους συνεργάτες μου , την αλήθεια με στοιχεία, τεκμηρίωση και ευθύνη. Αν αυτή η προσπάθεια, όποια μορφή κι αν πάρει, χρειάζεται ανθρώπους που να μπορούν να σταθούν χρήσιμοι, (όχι απαραίτητα συμμετέχοντας στην πολιτική),  τότε ναι, θα είμαι εκεί.Όχι από πολιτική φιλοδοξία, αλλά  απλά γιατί θεωρώ ότι η αλήθεια δεν τελειώνει στο τεχνικό πόρισμα. Έχει συνέχεια. Και αυτή τη συνέχεια δεν δικαιούμαστε να την εγκαταλείψουμε.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  Για τα Τέμπη , όπως τονίζει τρία χρόνια μετά, ο ίδιος και η ομάδα του, το πραγματικό μέγεθος το καταλάβαμε όταν συνθέσαμε δύο ανεξάρτητα δεδομένα:Τα ηχητικά του 112 και τα βίντεο καταγραφής της Εθνικής Οδού.Εκείνη τη στιγμή δεν είδαμε απλώς μια σύγκρουση.Είδαμε ανθρώπους που είχαν επιζήσει της σύγκρουσης να βιώνουν τις τελευταίες τους στιγμές.Και τότε συνειδητοποιήσαμε κάτι ακόμα πιο βαρύ: ότι αυτά ήταν γνωστά στις Αρχές από την πρώτη στιγμή, αλλά ο τρόπος που κινήθηκαν δεν είχε καμία σχέση με τη σοβαρότητα του γεγονότος. Απαντώντας δε σε όσους μιλούν για πορίσματα με θεωρίες συνωμοσίας λέει : Η συνωμοσία δεν χρειάζεται στοιχεία. Εμείς παραθέσαμε , αρχεία, ήχους, εικόνες, χρόνους, αποκλίσεις. Όταν τα δεδομένα ενοχλούν, βαφτίζονται “συνωμοσία» και οι άνθρωποι , άσχετοι, κομπογιαννίτες , συνωμότες κ.α. όμοια. Εγώ μιλώ για εγκληματικές παραλείψεις  όλων των εμπλεκόμενων υπηρεσιών και φορέων και ταυτόχρονα για εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες , όχι για σενάρια. Ευθύνες που ουσιαστικά κατέστησαν την τελική έρευνα κολοβή και την αλήθεια αναζητητέα.. Η έκθεσή μας δεν ξεκινά από θεωρίες. Ξεκινά από χρονικά δεδομένα, καταγραφές και μαρτυρίες.Η αλληλουχία είναι σαφής: σύγκρουση – επιβίωση – έκρηξη – πυρόσφαιρα – χημικό νέφος – ασφυξία. Αυτό σημαίνει ότι ένα μέρος των θυμάτων δεν πέθανε από τη σύγκρουση, αλλά από ό,τι ακολούθησε. Και αυτό αλλάζει ριζικά τη φύση της υπόθεσης. Η πυρόσφαιρα δεν είναι ερμηνεία.Είναι φαινόμενο καταγεγραμμένο σε βίντεο, φωτογραφίες και φυσικά ίχνη. Το μέγεθος, η ένταση και η διάρκεια της δεν συνάδουν ούτε με απλή καύση υλικών του τρένου ούτε με “λάδια ψύξης μηχανής”, όπως ειπώθηκε. Πρόκειται για ταχεία  ταχεία καύση πτητικού λιποφιλικού υλικού, κάτι που εξηγεί και το επόμενο στάδιο που είναι το εύφλεκτο  το χημικό νέφος. Αυτό προκύπτει από: ηχητικά του 112 («δεν μπορώ να αναπνεύσω-έχω ελάχιστο οξυγόνο»),χαρακτηριστικές μαρτυρίες επιζώντων, τραυματικά συμπτώματα(όπως ΤΩΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΏΝ) που περιγράφουν  με ακρίβεια όσα ένιωσαν , αισθάνθηκαν , μύρισαν , γεύτηκαν στο χώρο. Και όλα οδηγούν στο χημικό νέφος και στα φαινόμενο χημικής ασφυξίας.                                                                                                                                                                  Τα Τέμπη δεν είναι απλά ένα δυστύχημα. Είναι καθρέφτης. Καθρέφτης ενός κράτους που δεν άντεξε την αλήθεια, και μιας κοινωνίας που τελικά την απαίτησε. Και αυτός ο καθρέφτης δεν θα σπάσει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται. Είναι ένα σύνολο γεγονότων που ξεκίνησε με μια σύγκρουση, αλλά ολοκληρώθηκε με επιβίωση, ασφυξία και εγκατάλειψη.Είναι μια υπόθεση όπου η δικαστική  έρευνα δεν ακολούθησε τη βαρύτητα των στοιχείων που αποκαλύφθηκαν από την ιδιωτική έρευνα, και όπου την  αλήθεια  τελικά χρειάστηκε να τη διεκδικήσει η κοινωνία.Είναι οι φωνές ανθρώπων που είχαν σωθεί και δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Και είναι μια υπενθύμιση ότι όταν η επιστήμη, οι θεσμοί και η ευθύνη δεν συναντιούνται, τότε το τίμημα δεν είναι πολιτικό. Είναι  πρωτίστως ανθρώπινο.